De grote taartenflanser
Ik bak ze weinig
Taarten.
Gelukkig eet ik ze wel graag, dus een blog over taarten bakken moet me toch lukken, lijkt me.
(Zie hier dus ook mijn vergelijking met mezelf en Krook: ook hij kan heel goed taarten eten, maar heeft weinig verstand van het bakken van taarten. En ook hij bakt ze nooit, maar beweert een expert te zijn).
In Giraf viert feest maakt Giraf een heerlijke taart voor Zebra. Als cadeau. Hij heeft het nog nooit gedaan, maar doet zijn best en met de smikkelhulp van Krook lukt het hem een taart te bakken voor zijn vriendin Zebra.
Zandhoop met vanillesmaak
De taart, die Giraf voor haar bakt, voldoet niet aan het ideale Instagram plaatje bij een taart. De Giraftaart lijkt nog het meest op een uitgezakte zandhoop. Zo eentje, die je op een zomerdag op het strand maakt als je je emmertje met te nat zand vult en dan hoopvol omkeert, om daarna verrast te zijn dat het perfecte emmertaartje snel uitzakt tot een zielig bergje prut.
Zo ook de taart van Giraf. Hij versiert hem met overgave, maar twijfelt toch om de taart te geven.
Doet u die maar van drie lagen
Logisch. Als je een taart moet tekenen, wordt het altijd zo’n mooie drie laagse bruidstaart. Zo eentje van perfect wit, met wat rode besjes en een kaarsje hier en daar.
In ons boek ‘Giraf viert feest’ wilden we natuurlijk een taart hebben. Een heerlijke taart, zelfgemaakt (want dat zijn de mooiste cadeautjes), maar wel een haalbare taart.
Want hoe vaak heb ik niet met mijn kinderen naar taarten staan kijken op plaatjes en daarna gezien dat onze taart er niet op leek. Niet net niet. Zeg maar dat je door je oogharen kan kijken en dan lijkt het toch nog wel enigszins. Maar echt totaal niet.
En wat is het meest frustrerende daaraan? Dat het er zo gemakkelijk uitziet. Dat het “gewoon” een beetje mixen kloppen is (vooral eiwitten opstijven, echt, ik kan het niet al zou mijn leven ervan afhangen). En dat het daarna “gezellig” toefjes spuiten is (Toefjes? Noem het gewoon wat het is: blubberbergjes, die weigeren op de taart te blijven en naarmate de minuten verstrijken langzaam van de taart afglijden).
De grote taarten truc
Dus heb ik taarten maken gewoon officieel opgegeven.
Doe ik dat dan helemaal niet meer met mijn kinderen?
Tuurlijk wel! Ik heb twee praktische taartbakoplossingen bedacht voor mezelf. Ze maken van mij een minder perfecte bakmoeder, maar wel eentje, die met plezier taarten flanst. Ja, noem me de taartenflanser.
Optie 1: We bakken met cakemeel twee ronde cakes en smeren er jam tussen of chocopasta (wat een opties he?). Leggen ze dan, zo goed als kan, op elkaar. En smeren daarna het geheel in met poedersuiker en water (basisfondant). En om te versieren plakken we er speelgoed in. Speelgoed? Ja speelgoed. We hebben taarten gemaakt met petshops, barbies, lego. Alles wat lekker goed afwasbaar is. Klaar!
Optie 2 (de megasnelle taartflanstruc): We kopen cakes. Ja kopen. Ik ga hier me niet beter voordoen dan ik ben. Plakken er fondant over. In de mooiste kleuren. Ook die koop ik. Ja, hier is het een feest van winkelen, in plaats van roeren en bakken. En daarna versieren we deze cakes met alles wat mijn kinderen leuk vinden.
Is die taart nog niet klaar?
Want ook dat ontdekte ik na jaren van ouderschap. Dat bakken kan mijn kinderen vaak gestolen worden. Het ongeduld dat Krook heeft als hij wacht tot de taart van Giraf klaar is, dat zijn mijn kinderen. Na anderhalve minuut in de oven trekken ze de deur regelmatig open om te kijken of het nu EINDELIJK klaar is.
En ik heb dit echt door schade en schande geleerd. Hoe lang heb ik niet staan zwoegen op verjaardagstaarten en traktaties, met het bakken van cupcakes? (Schever dan toren van Pisa en dus zeer moeilijk te versieren).
Deze twee flans-methodes, de snelle “bak-versie” of de snelle “we rennen naar de winkel en kopen alles in en gaan dan los op decoreren-versie” hebben mijn leven enorm verbeterd.
Taarten van Abel
En grappig genoeg herkende ik deze ontdekking ook bij de allerleukste taartenbakker van Nederland: de taarten van Abel.
Ook hij bakte aanvankelijk met de kinderen de taart. Mengde deeg, mixte, klopte. In de oven. Wachten. Wachten. Doorsnijden. Vulling ertussen. Blablabla. Veel afwas.
Tot ik een seizoen later Simon (de bakker) twee ronde cakes zag neerleggen en er vrolijk vulling tussen zag smeren, om zo snel mogelijk de potten met snoep en fondant om zich heen zag neerzetten. Want versieren, daar gaat het om!
De ultieme taartenbaktip!
Hier dus vandaag weinig baktips. Maar wel het recept voor een heerlijke taart bakken met je kinderen. Neem of een heel relaxed kind en bak samen een middag er vrolijk op los. Of neem een heel relaxte cake uit de winkel en versier er een uur vrolijk op los. Beiden gegarandeerd succes!
Geef een reactie