De Puberfluisteraar*

Ik heb vijf geweldige kinderen

Ze zijn nu tussen de 7 en 17 jaar oud.
Twee jongens, drie meiden.
En ik kan elke dag intens van ze genieten.
Maar een tijd geleden had ik af en toe het gevoel dat ik geen vijf mensen op de aarde had rondlopen, maar vijf wilde, losgeslagen wilde dieren.
Soms ontblootten ze zelfs hun tanden en gromden in mijn richting. Vooral die paar, die druk aan het puberen waren. Brrr.
Ik had het er maar druk mee; goed nadenken hoe ik ze moest aanpakken. Praten. Straf.
Alles werkte perfect!
Maar helaas maar één keer.
Want dan was het verrassingselement weg en werkte het niet meer.
Jammer dat kinderen ook nog slim blijken te zijn.
Ik wist het niet meer.
Maar gelukkig was mijn redding nabij.

Op de bank liggen en leren maar

In de vorm van het televisieprogramma op Discovery Channel: “De Kinderfluisteraar.”
Toegegeven, de titel van het programma is ietwat verwarrend, want ze hebben het, om de één of andere vage reden, “De Hondenfluisteraar” genoemd.
Hierdoor lijkt het soms net of het niet over kinderen gaat, maar over honden.
Maar geloof me, niets is minder waar.
Cesar Milan, die in dit programma druk bezig is met opvoeden, laat zien hoe de meest agressieve bijthondjes (lees pubers) een herscholing krijgen. En zo veranderen van verwilderde teckels (nee kinderen), die iedereen in de kuiten bijten, in heerlijke knuffelberen. Die gezellig naast je door de parken lopen en iedereen vrolijk toe kwispelen (dat heet lachen Cesar).

Wie traint nu wie?

Helaas is er één klein hobbeltje bij het inhuren van Cesar: hij vindt niet dat de hondjes (pubers dus) het probleem zijn. Zij zijn namelijk niet in training, nee vooral de baasjes (we noemen ze tegenwoordig ouders) moeten van alles leren. Want het zijn geen monsters, o nee, maar het gebrek aan regels, focus, discipline van de baasjes (ouders) is het probleem.
En dat maakt Cesar ze snel duidelijk. Het duurt vaak even voordat dat wordt toegegeven. Eerst sputteren ze nog tegen. “Nee, nee, Milan, het zijn zij! Niet wij!” (Hoe herkenbaar).
Maar als snel zie je de fouten: ze voeren ze verkeerd. Snauwen. Of erger nog, zijn zelf een tikje bang voor hun eigen viervoeter (tweevoeter). Maar vooral, bovenal en altijd weer is het het gebrek aan consequent zijn. O, o, o, wat zijn ze toch consequent inconsequent.
En dat leidt tot trekpartijen, waarbij het kwijl over hun gezichten lopen om het over de hondjes (pubers) nog maar niet te hebben.
Daarom leert Cesar om de baas te worden. Een roedelleider, zoals hij dat noemt.
En je roedel het gevoel te geven dat ze jou altijd horen te volgen.

Kinderen uitlaten voor beginners

Ik maak vaak aantekeningen bij zo’n aflevering. Serieus. En ik denk dat ik inmiddels de beste opvoedtips heb verzameld.
Pak nu dus ook een pen en schrijf op:

1. Kinderen laat je uit.
Je laat ze elke dag uit. Weer of geen weer. Kinderen hebben dat nodig. Ze hebben heel veel energie. Er zijn verschillende soorten kinderen:
• jaagkinderen (die het heerlijk vinden om door de bossen te rennen, het liefst achter elkaar aan)
• speurkinderen (die het heerlijk vinden om dingen te zoeken, dicht langs de grond) en
• neus-in-de-lucht-kinderen (die voornamelijk genieten van de buitenlucht en vaak omhoog kijken, zuchtend).
Uitlaten duurt in ieder geval 1,5 uur per dag.”Buitenblijven jij.”

2. Jij bent de leider.

Kinderen hebben een leider nodig. Van de roedel. En dat ben jij. Ze willen graag hun eigen dingen beleven, maar hebben daarin wel leiding nodig. Jij leidt. Jij bent de roedelbaas. Het allerbelangrijkste dat een leider kan geven aan zijn roedel is vertrouwen. Een goed leider leidt door vertrouwen te hebben in zijn groep en daarin duidelijk te zijn.
“We gaan deze kant.”

3. Jij loopt voorop.

Het klinkt als een logisch voortvloeisel uit punt twee, maar het is zeer belangrijk: jij loopt voorop. De kinderen volgen.
Jij weet waar ze naartoe gaan. Jij kent de plekken. Jij geeft het tempo aan. En jij wordt niet meegetrokken door een stelletje wilde kinderen, die opeens iets nieuws ruiken en er als dolle op afstormen.
“Hier blijven.”

4. Teveel enthousiasme is nergens goed voor.
Kinderen raken soms buiten zinnen. Vooral bij nieuwe dingen (zie punt 3). Om te voorkomen dat het uit de hand loopt (en je kind weer terugvalt in grom- en bijtgedrag) kalmeer je de roedel voordat er iets ondernomen wordt.
Zitten. Rustig. Eerst in- en uitademen. En pas dan mag er gekeken worden of er op af wordt gegaan. Want teveel enthousiasme leidt tot chaos.
“Kalm aan jij.”

5. Consequent zijn is key.
De allerbelangrijkste van Cesar. De boel moet helder blijven. De leider leidt. De rest volgt. De rust blijft. Enthousiasme mag, maar tot een bepaalde hoogte. En als we iets kiezen, dan doen we het ook. Zo blijft het leven van de viervoeter, uh tweevoeter duidelijk en helder. Want een inconsequente leider leidt alleen maar tot bijten en verscheurde pantoffels.
“Blijf van mijn pantoffels jij. Altijd.”

Blije bijen

Zo hebben we thuis een snelle omslag kunnen maken. Tegenwoordig hoeven we de 17 jarige niet meer uit te laten. Maar de 11 en 7 jarige nog wel. Dat gebeurt dus dagelijks. En wordt de 17 jarige te wild enthousiast over een logeerpartij bij een vage vriend, dan gaan we eerst even praten, zodat het geen chaotische avond wordt en we weten waar we aan toe zijn.
We kennen de nieuwste apps, spelletjes, chats etc, want wij lopen voorop.
(We doen er alleen niet aan mee, want snapchat, ik weet het niet, het doet me bar weinig).

Hail Cesar!

En zo zijn onze woeste labradors verandert in vijf blije bijen.
Altijd.
Nou… Laten we eerlijk zijn.
Niet altijd.
Want zelfs een blije bij blijkt af en toe ergens een naar angeltje verstopt te hebben.
Au.

 of een blije Giraf

 of een blije Krook 🙂