Als kind vond ik Pasen één van de minst boeiende feestdagen
Ik weet niet hoe het voor jou is, maar vergelijk het eens met het geweldige Sinterklazenfeest.
Met stip op één!
Sinterklaas: allereerst stapels cadeautjes!
Sinterklaas zelf is gekleed in rood wit, mijter op zijn hoofd, lange, indrukwekkende baard. Naast hem een wit paard, wat Pieten erbij. En dan ook nog je schoentje zetten. Het grote feestgebeuren speelt zich, heel helder, in de avond van 5 december af. Ik vond Sinterklaas, logischerwijs, dus echt het beste feest van het jaar.
Op twee staat bij mij Kerst (want geen cadeautjes).
Net wat minder boeiend, vooral omdat ik het eten ellenlang vond duren en het ook zoveel was “met gangen” en meer van dat. Ik weet dat het meeste niet lustte, omdat ik het niet natuurlijk totaal niet kende. Maar het was wel erg gezellig en de kerstboom vond ik altijd prachtig.
Daarna volgt voor mij Oud en Nieuw. Ook zo helder!
Het duurt maar één avondje. We proosten met (kinder)champagne, ik ren naar buiten steek wat (kinder)vuurwerk af. Dit, tot het jaar dat het kindervuurwerk in mijn hand afging en ik een hand vol blaren had. De jaren daarna rende ik naar het raam en keek ik gezellig, op zéér veilige afstand naar het o zo gezellige vuurwerk.
Allemaal leuk dus.
Maar dan Pasen…
Ik weet het niet met dat feest.
Het is me nooit duidelijk geworden wanneer het nu precies was, tot het heel, heel dichtbij Pasen was en dan overviel het me altijd enorm (Morgen Pasen? Geen school? Huh?).
Op school knutselde ik vrolijk Paashazen en beschilderde ik eieren. En de hoeveelheid chocoladehazen stelde me altijd tevreden.
Ik wist dat het ook ging over Jezus en het kruis en over nieuw leven.
Wat de paashaas daar dan precies bij deed (Hielp hij Jezus? Kwam hij voorbij?) werd me nooit duidelijk.
De officiële kleur van Pasen en het kleed van mijn moeder
Met z’n allen aan het Paasontbijt vond ik altijd erg gezellig.
Vooral de kleur geel is me daarvan erg bijgebleven, maar ik ben er nooit achter gekomen of mijn moeder nu standaard een geel kleed over onze eettafel gooide of dat dit de “officiële” Paasdagenkleur was.
En dan matzes! Kijk, die vond ik spectaculair. Vooral met een laagje boter en suiker. Mjam. En ik at ze alleen met Pasen, uit zo’n oranje verpakking, heerlijk!
In mijn beleving een heerlijk zoet Paashapje (inmiddels heb ik een glutenintolerantie en kan ik alleen kijken naar matzes, jammer).
Ik kwam er, op de middelbare school, achter dat je matzes officieel helemaal niet met suiker hoort te eten.
De joden hadden deze matzes bij zich in de woestijn, omdat ze niet beschimmelde. En ze werden niet belegd met een laagje kristalsuiker, maar gegeten met bitterkruid.
Kijk, dan hoeven die matzes van mij niet meer.
Onduidelijke feestvreugde
Maar ondanks al die vrolijke eieren, de chocolade hazen en choco eitjes vond ik dit feest een van de minst boeiende. Het zou me eerlijk gezegd niet opvallen als het niet gevierd zou worden. En dat geldt voor Sinterklaas dus absoluut niet!
Omdat het voor mij een onduidelijk feest was besloot ik me voor deze blog eens in te lezen.
Nou.
Geloof me.
Daar werd het niet duidelijker van.
Oké, ik weet nu heel veel meer over Jezus. Over heidense lentefeesten en dat het altijd op een zondag en maandag wordt gevierd (zelfs dat feit was aan me voorbij gegaan).
Maar vooral dat het een enorme mengeling van verschillende feestdagen.
Een vleugje Christen, een vleugje heidens, een vleugje Joods en een vleugje sprookje, dat is Pasen.
Sprookje?
Ja sprookje.
Duits konijn
Dat zit ‘m in die magische Paashaas. Hij blijkt, sorry meneer de Paashaas, een slap aftreksel te zijn van Sinterklaas. In 18 zoveel in Duitsland ontstaan als verhaaltje om de kinderen, net als Sinterklaas, te beoordelen of ze lief of stout waren geweest.
Waren ze lief dan kregen ze een chocolade eitje, waren ze stout dan…
Nou ja, dan hopte hij er weer vandoor, denk ik.
(Dat stuk hebben ze dan niet goed doordacht, naar mijn mening. Ik sta open om hier hulp te verlenen. En wil best iets spectaculairs bedenken voor het geval een kindje stout is. Ik denk hierbij dan aan een valse tweelingbroer van de goede Paashaas, noemen we hem Booshaas, met onderaardse chocogrotten, maar mij is tot op heden nog niet om advies gevraagd).
Pas in 1825 hopte de Paashaas de landsgrens over en valt hij ons hier nu ook allemaal lastig, met zijn mandje vol eieren.
En dan heeft hij ook nog de tik om eieren te moeten verstoppen, liefst door de hele tuin.
Inleveren die eieren en ogen dicht
En dat brengt ons bij vandaag de dag. We vieren Pasen nu, valt mij op, vooral als begin van een nieuwe tijd, van nieuw leven, lente. Mooi om dit met aandacht te vieren. En nog wel twee dagen lang!
En Pasen bij ons thuis?
Nou, onze kinderen zoeken dit jaar (net zoals alle jaren ervoor) paaseieren door de tuin van mijn moeder. Die ze daarna aan ons geven, hun handen voor hun ogen doen en vragen of we ze opnieuw willen verstoppen.
We eten gezellige paasontbijtjes bij familie. Met een geel kleed op de tafel.
En bij elk bord een chocolade paashaas, die half aangevreten is voor het eerste broodjes je mond ingaat.
De matzes staan klaar, met boter en suiker erbij (maar niet voor mij stomme gluten).
Thuis worden eieren uitgeblazen en versierd. En aan touwtjes aan de paastak gehangen. Dus deze dagen eten we ons scheel aan ‘scrambled eggs’, zoals ze bij ons thuis worden genoemd.
Pas op voor de Paashaas
En gelukkig vraagt de Paashaas mijn kinderen nog niet of ze goed of stout zijn geweest, want dan zou het huis met Pasen erg leeg zijn. En mijn familie allemaal door die evil tweelingbroer van de Paashaas meegenomen worden. Want een heel jaar goed gedragen? Ik heb al mazzel als ze tien minuten engeltjes zijn…
Dus: geniet van je heerlijke paasfeestje, pas op voor Booshaas en op naar de lente!